សំណល់រឹងមួយចំនួនដែលត្រូវគេបោះបង់ចោល ត្រូវបានក្លាយទៅជាក្ដីកង្វល់មួយសម្រាប់សោភ័ណភាពសង្គម រួមមាន សោភ័ណភាពទីក្រុង ជីវិតរស់នៅប្រចាំថ្ងៃ និងបរិស្ថានជុំវិញ។ អាស្រ័យហេតុដោយ
កាកសំណល់គឺជាប្រភពនៃការចម្លងមេរោគ និងបង្កឱ្យមានផលប៉ះពាល់យ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរមកលើសុខុមាលភាព បរិស្ថានរស់នៅ និងសង្គម។ ប្រភពនៃកាកសំណល់រឹង ត្រូវបានទស្សនាវដ្ដី សុខភាពយីង លើកយកមក
សម្រាមត្រូវបានគេចាត់ទុកថា ជាវត្ថុគ្មានតម្លៃ និងឥតប្រយោជន៍ ដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាមិនចង់បានវានោះទេ។ ប៉ុន្ដែយើង មិនអាចចៀសពីវាផុតបានឡើយ ព្រោះយើងសុទ្ធតែត្រូវការអាហារ និងសម្ភារៈប្រើប្រាស់ប្រចាំថ្ងៃ។ នៅក្រោយពេលដែលមនុស្ស បានបង្កើត
ចាប់តាំងពីទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៦០មក បណ្ដាប្រជាជាតិនៅលើ ពិភពលោកបានចាប់ផ្ដើម យកចិត្ដទុកដាក់ ពី បញ្ហាបំពុលបរិស្ថាន ។ វាអាចធ្វើឱ្យមានផលប៉ះពាល់ទៅដល់ជីវិតមនុស្ស សត្វ រុក្ខជាតិ និងជីវៈចម្រុះ ដែល បង្កឡើងដោយសារធាតុគីមីពុលរាប់ម៉ឺន ប្រភេទ និងការបញ្ចេញសំណល់ គ្រប់ប្រភេទដែលមាន
ពពួកមច្ឆជាតិទាំងឡាយត្រូវការទឹក និងព្រៃលិចទឹកដើម្បីរស់ជ្រកកោនពងកូន និង ស្វែងរកចំណីដ៏សម្បូរបែបតាមបណ្ដា ព្រៃលិចទឹកទាំងនោះក្នុងរដូវវស្សា ដើម្បីចិញ្ចឹម ជីវិតរបស់វា។ ដូច្នេះ ព្រៃលិចទឹកពិតជា
ប្រធានបទ “ទេសចរណ៍ម្នាក់ ដើមឈើមួយដើម” របស់រដ្ឋាភិបាលកម្ពុជារៀបចំ និងផ្តួចផ្តើមឡើងដោយក្រសួងទេសចរណ៍ ត្រូវបានបើកប្រជុំនាទីក្រុងប្រវត្តិសាស្រ្ត សៀមរាប-អង្គរនារសៀល ថ្ងៃទី០៥ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០១២ ដែលមាន
បច្ចុប្បន្ន ការដាស់ស្មារតីមនុស្សជាតិគ្រប់រូប ឲ្យក្រោកឈរទាំងអស់គ្នាដើម្បីចូលរួមថែរក្សាបរិស្ថាន របស់យើងឲ្យមានភាពស្រស់បំព្រង គឺជាបញ្ហាសំខាន់ដែល ប្រជាជននៅលើពិភពលោក និងជាពិសេសយុវជនត្រូវនាំគ្នាគិតគូរួមគ្នា។ បញ្ហាដែលកំពុង