បច្ចុប្បន្ននេះ ប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរចាប់ផ្ដើមមានការចាប់អារម្មណ៍ និងយល់ដឹងច្រើនពីការថែរក្សាសុខភាព តាមរយៈការលេងកីឡា។ កីឡាមានច្រើនប្រភេទ តែរាល់កីឡាទាំងអស់សុទ្ធតែមានប្រយោជន៍ចំពោះរាងកាយ គ្រាន់តែវិធីហាត់ និងប្រសិទ្ធ ភាពផ្សេងគ្នាបន្ដិចប៉ុណ្ណោះ។ នៅក្នុងលេខនេះ ទស្សនាវដ្ដី សុខភាពយើង សូមណែនាំជូនមិត្ដអ្នកអាននូវកីឡា វាយប៉េងប៉ុង ដែលត្រូវបានគណៈកម្មាធិការកីឡាអូឡាំពិចអន្ដរជាតិទទួលស្គាល់ថាជាកីឡាដែលមានការលំបាក ហើយស្មុគស្មាញជាងគេលំដាប់ទីបី បន្ទាប់ពីកីឡាលោតកម្ពស់ដោលថ្នោល និងកីឡាជិះស្គីចុះពីលើទឹកកក។
លោក ស៊ុន សុទ្ធារិទ្ធ ជាអគ្គលេខាធិការសហព័ន្ធកីឡាវាយកូនឃ្លីលើតុកម្ពុជា បានរៀបរាប់ថាកីឡាប្រភេទនេះត្រូវការ សន្សំកម្លាំងអំណត់ និងភាពស្វាហាប់ច្រើនដើម្បីទទួលបាននូវជោគជ័យក្នុងការប្រកួត។
កីឡាវាយប៉េងប៉ុង ជាអ្វី?
កីឡាវាយប៉េងប៉ុងដែលយើងតែងតែនិយាយនេះ គឺពាក្យជាភាសាចិន តែខ្មែរយើងហៅកីឡានេះជាផ្លូវការថាកីឡា វាយកូនឃ្លីលើតុ។ កីឡាវាយកូនឃ្លីលើតុហៅជាភាសាបារាំង ឬភាសាអង់គ្លេសថាតែន្ននីសលើតុ។ កីឡានេះត្រូវបានបង្កើតឡើង នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៣៥ដោយជនជាតិអង់គ្លេស និងបាននាំនូវកីឡាវាយកូនឃ្លីលើតុចូលមកកម្ពុជានៅក្នុងឆ្នាំ១៩៥៨ បន្ទាប់ពីកម្ពុជា បានទទួលឯករាជ្យ។ នៅមុនឆ្នាំ១៩៦០ កីឡានេះត្រូវបានគេចាត់ទុកថាជាកីឡាប្រភេទស្រាលមួយ។ ដោយការវិវឌ្ឍន៍នៃសម័យ កាល និងការអភិវឌ្ឍន៍រីកចម្រើននូវឧបករណ៍ប្រើប្រាស់ មានដូចជារឺកែតមិនមានទ្រាប់ជ័រ និងតុមិនមានក្រាលកៅស៊ូ ក្លាយជា មានទ្រាប់ជ័រ ហើយក្រាលកៅស៊ូលើតុ ដែលអាចជាជំនួយដល់គ្រាប់កូនបាល់ឱ្យមានសន្ទុះលឿនជាងមុន។ កីឡាប្រភេទនេះដើមឡើយអាចលេងរហូតដល់ទៅ៣ម៉ោង ពិន្ទុ២១ទើបចប់មួយក្ដារ តែក្នុងឆ្នាំ១៩៩៨ គេសម្រេចឱ្យលេងត្រឹម១១ពិន្ទុទេ។ នៅក្នុង ឆ្នាំ១៩៨៨ គណៈកម្មាធិការកីឡាអូឡាំពិចបានរាប់បញ្ចូលកីឡាវាយកូនឃ្លីលើតុនេះជាកីឡាអូឡាំពិច ហើយវាក៏ត្រូវបានគេទទួល ស្គាល់ថាជាកីឡាប្រភេទធ្ងន់ មិនមែនស្រាលទៀតទេ។ ឧបករណ៍សម្រាប់លេងកីឡាប្រភេទនេះមានតុ(ទទឹង១.៥២៥ម៉ែត្រ បណ្ដោយ២.៧៤ម៉ែត្រ និងកម្ពស់០.៧៦ម៉ែត្រ) សំណាញ់កម្ពស់១.៥២៥សង់ទីម៉ែត្រ ក្ដារវាយ(រឺកែត) និងកូនបាល់ជ័រ(គ្រាប់ ប៉េងប៉ុង ទម្ងន់៣ក្រាម)។
អត្ថប្រយោជន៍នៃកីឡាវាយកូនឃ្លីលើតុ
ចំពោះមនុស្សវ័យចំណាស់ដែលត្រូវការហាត់ដើម្បីរក្សាសុខភាព ការលេងកីឡាវាយកូនឃ្លីលើតុមានផលប្រយោជន៍ ច្រើន និងងាយស្រួលសម្រាប់ពួកគាត់ក្នុងការអនុវត្ដ និងរក្សានូវភាពរហ័សរហួន។ វាមិនបង្កឱ្យមានគ្រោះថ្នាក់ធ្ងន់ធ្ងរទេជាមួយ នឹងលក្ខណៈពិសេសនៃឧបករណ៍វាយកូនឃ្លីលើតុ។ កីឡានេះត្រូវប្រើការគិតច្រើន ហើយការលេងកីឡានេះទាមទារឱ្យមានភាព រហ័សរហួន ឈ្លាសវៃ និងគួរឱ្យជក់ចិត្ដ។ ពេលបានលេង ចង់លេង ព្រោះវាជាការហ្វឹកភ្នែកឱ្យរហ័ស និងបញ្ញាស្មារតីប្រុងប្រយ័ត្ន ។ ម្យ៉ាងទៀត វាអាចជួយបង្ការជម្ងឺលើសឈាម ខ្សោយបេះដូង មហារីកជាដើម និងជួយឱ្យមានកម្លាំងកាយមាំមួន។ កីឡាវាយ កូនឃ្លីលើតុមិនមានការប៉ះពាល់ដល់ការលូតលាស់របស់កុមារទេ និងមានសុវត្ថិភាពជាងកីឡាផ្សេងទៀត។
តើត្រូវចាប់ផ្ដើមហាត់យ៉ាងដូចម្ដេច?
កីឡាប្រភេទនេះអាចចាប់ផ្ដើមហាត់នៅអាយុ៨ឆ្នាំបាន។ ព្រោះអាយុប៉ុននេះ ពួកគេអាចរក្សាសុវត្ថិភាពបានដោយខ្លួន ឯង និងជាវ័យដែលកំពុងមានការវិវឌ្ឈន៍។ ជាក់ស្ដែង ជើងឯកកីឡានេះនៅលើពិភពលោកមានអាយុត្រឹមតែ២៥ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ ព្រោះគេចាប់ផ្ដើមហាត់តាំងពីតូចមកម្ល៉េះ។ ប្រសិនបើហាត់ដើម្បីសុខភាព គួរហាត់នៅពេលព្រឹកបន្ទាប់ពីភ្ញាក់ពីដំណេក យ៉ាងតិច ឱ្យបាន៣០នាទី។ ព្រោះនៅមានកម្លាំងមាំមួន ហើយនិងមានឱកាសបានទទួលទានអាហារបង្គ្រប់វិញ បន្ទាប់ពីសម្រាកហាត់។ បើ ហាត់នៅពេលល្ងាច ក្រោយពេលបំពេញការងារអស់រយៈពេលស្ទើរពេញមួយថ្ងៃ ខ្លួនប្រាណឆាប់អស់កម្លាំង។ ការទទួលទានអាហារគ្រប់គ្រាន់ទើបជាប្រការល្អ។ គួរមានអ្វីទ្រាប់ពោះខ្លះមុនពេលហាត់នាពេលល្ងាច តែបើទទួលទានអាហារមិនងាយរលាយ គួរ មានការសម្រាកយ៉ាងតិច២ម៉ោងសឹមចូលលេង។ កីឡាវាយកូនឃ្លីលើតុត្រូវការកាយសម្បទាមាំមួនក្នុងការលេង ដោយមានការ ប្រើរួមគ្នាទាំងកម្លាំងល្បឿន កម្លាំងរហស័ កម្លាំងអំណត់ និងកម្លាំងរំញោចទើបធ្វើឱ្យជ័យជំនះនៅជិតបំផុត។ ភាពរំញោចដែល លេចធ្លោជាងគេចំពោះការលេងកីឡានេះមានប្រាំ គឺកដៃ កែងដៃ ស្មា ចង្កេះ និងកជើង។ ការប្រើកម្លាំងកដៃអាចជួយឱ្យកូន បាល់មានកម្លាំងខ្លាំង ទោះបីវាយឆ្វេង ឬស្ដាំដៃក៏ត្រូវការប្រើវាដែរ ទើបគ្រាប់បាល់មានកម្លាំង និងល្បឿនល្អ។ សម្រាប់អ្នកហាត់ ដំបូង គួររៀនចាប់ពីត្រឹះកូនបាល់ដើម្បីឱ្យស្គាល់ចលនាខ្យល់ជាមុនសិន។ បើត្រឹះដល់១,០០០គ្រាប់មិនធ្លាក់ ទើបគួរចូលលេងលើ តារាង ព្រោះវាជាមូលដ្ឋានគ្រឹះដ៏ល្អមួយ។ សម្រាប់អ្នកដែលចង់ចាប់ជាអាជីពកីឡានេះ ទាមទារឱ្យមានការហាត់យ៉ាងតិចណាស់ ក៏រយៈពេល៥ឆ្នាំដែរ។ ព្រោះមានល្បិចលេងច្រើន រួមមានដូចជាវាយស្ដាំ-ឆ្វេងដៃ អូសស្ដាំ-ឆ្វេងដៃ ចាក់ស្ដាំ-ឆ្វេងដៃ បើកសឺវីស ស្ដាំ-ឆ្វេងដៃ ផ្លាស្ដាំ-ឆ្វេងដៃ គប់ស្ដាំ-ឆ្វេងដៃជាដើម ពិសេសត្រូវប្រើដៃទាំងសងខាង ទាំងស្ដាំទាំងឆ្វេង។ កីឡានេះត្រូវមាន ភ្នែករហ័សដើម្បីធ្វើការប៉ាន់ស្មាន និងវាយតម្លៃថាកូនបាល់ត្រូវរត់ទៅទិសណា។ កីឡាវាយកូនឃ្លីលើតុទាមទារការយកចិត្ដទុក ដាក់ច្រើនសម្រាប់អ្នកដែលចង់ចាប់ជាអាជីព ជាពិសេសទាមទារឱ្យមានការហាត់សមរាល់ថ្ងៃ យ៉ាងហោចណាស់រយៈពេល២ ម៉ោងដែរ។ ចៀសវាងការចំណាយថាមពលច្រើនដើម្បីផ្គត់ផ្គង់តម្រូវការផ្លូវភេទនៅមុនពេលប្រកួត ព្រោះវាមានឥទ្ធិពលប៉ះពាល់ ដល់កម្លាំងកាយសម្បទា។ ការលេងដោយមិនមានការគិតគូរដល់សុខភាពរាងកាយងាយនឹងធ្វើឱ្យរាងកាយឆាប់អស់កម្លាំង។ ការទទួលទានសុរា ឬគ្រឿងញៀន ទោះបីជាបារីក៏អាចប៉ះពាល់ដល់ការលេងកីឡានេះដែរ។
ដំបូន្មានអ្នកជំនាញ
សូមចូលរួមធ្វើការហាត់ប្រាណជារៀងរាល់ថ្ងៃដើម្បីឱ្យរាងកាយមាំមួន និងរក្សាភាពរហ័សរហួន។ ការលេងកីឡាទាម ទារឱ្យមានការអំណត់ច្រើន និងគួរមានការគិតគូរពីកម្លាំងខ្លួនឯងផង។ ការលេងកីឡាប្រើកម្លាំងហួសកម្រិតអាចនាំឱ្យប៉ះពាល់ ដល់សុខភាព។ គួរមានចំណេះដឹងខ្លះទាក់ទងទៅនឹងកីឡាដែលលោកអ្នកចង់ហាត់ ហើយគួរប្រតិបត្ដិតាមគោលការណ៍សំខាន់ៗ នៃកីឡាទាំងនោះ ទើបមានប្រយោជន៍ និងអាចជួយឱ្យលោកអ្នកហាត់ឆាប់ខិតដល់គោលដៅ។
ប្រភព ៖ ទស្សនាវដ្តី សុខភាពយើង លេខ០០៦ ខែកក្កដា ឆ្នាំ២០០៦
Leave a Reply