វ័យកាន់តែចាស់ ស្ដ្រីច្រើនតែងកើតមានជម្ងឺស្បូន រីឯបុរសវិញ មានជម្ងឺប្រូស្ដាត។ បុរសដែលមានអាយុចាប់ពី៥០ឆ្នាំបា្លយ អាចចាប់មានការរីកប៉ោងប្រូស្ដាត ឬជម្ងឺដុំសាច់ប្រូស្ដាត។ ហើយចាប់ពីអាយុ៦៥ឆ្នាំទៅ មានបុរសប្រមាណជា៥០% មានជម្ងឺដុំសាច់ប្រូស្ដាតនេះ។ អត្រាភាគរយនេះអាចកើនឡើងដល់ទៅ ៩០% នៅពេលបុរសមានអាយុចាប់ពី៨០ឆ្នាំឡើង។ បុរសអឺរ៉ុបមានអត្រាការរីកប៉ោងប្រូស្ដាត ឬជម្ងឺដុំសាច់ប្រូស្ដាតនេះ ច្រើនជាងបុរសអាស៊ី។
![ជម្ងឺដុំសាច់ប្រូស្ដាតកើតលើបុរសចំណាស់៩០%](http://www.healthcambodia.com/wp-content/uploads/2012/03/១២-ជម្ងឺសាច់ដុំប្រូស្តាត-2-300x236.jpg)
ជម្ងឺដុំសាច់ប្រូស្ដាត ជាអ្វី?
សរីរាង្គប្រូស្ដាត ជាក្រពេញមួយប្រភេទ ដែលមានតួនាទីសំខាន់នៅក្នុងមុខងារផ្លូវភេទរបស់បុរស។ វាបញ្ចេញមកក្រៅនូវវត្ថុរាវម្យ៉ាង ដែលសម្បូរទៅ ដោយសារធាតុចិញ្ចឹម និងការពារស្ពែមម៉ាតូសូអ៊ីដ(មេជីវិតឈ្មោល)។ ប្រូស្ដាតមានទីតាំងនៅក្រោមបោ្លកនោម ហើយក្ដោបគល់បង្ហូរនោម។ គេអាចតាមដាន និង ពិនិត្យមើលសណ្ឋានប្រូស្ដាត តាមរយៈការលូកស្ទាបតាមទ្វារលាមក។
ទំហំរបស់ប្រូស្ដាត ចាប់ផ្ដើមកើនឡើងរីករឹតតែធំ ចាប់ពីវ័យ៥០ឆ្នាំបា្លយឡើងទៅ។ វ័យ ឬអាយុកាលកាន់តែជ្រាលជ្រេទៅ ប្រូស្ដាតក្លាយជាទីជម្រក របស់ដុំសាច់ (ដុំសាច់ធម្មតា ឬដុំសាច់មហារីក)។ តាមការស្រាវជ្រាវ មានបុរសអាយុលើសពី៦៥ឆ្នាំ ប្រមាណជា ៥០% ទទួលរងការវាយប្រហារពីរោគនេះ។
ដំណើរការមុខងាររបស់ប្រូស្ដាត និងទំហំវា អាស្រ័យទៅលើលំនឹងជាតិអ័រម៉ូនភេទបុរស។ ការបាត់លំនឹងក្នុងការផលិតអ័រម៉ូនភេទទាំងនេះ អាចជាដើមហេតុនៃការរីកប៉ោងខុសប្រក្រតីរបស់ប្រូស្ដាត ដែលហៅថាជម្ងឺដុំសាច់ប្រូស្ដាតនេះ។ សូមកុំច្រឡំជម្ងឺដុំសាច់ប្រូស្ដាត និងជម្ងឺមហារីកប្រូស្ដាត អ្នកខ្លះកើតដុំសាច់តែ គ្មានមហារីក អ្នកខ្លះទៀតកើតមហារីកតែគ្មានដុំសាច់ប្រូស្ដាត។
ជម្ងឺដុំសាច់ប្រូស្ដាត មានរោគសញ្ញាអ្វីខ្លះ?
ដោយសារមានទីតាំងនៅកៀកបង្កើយនឹងបោ្លកនោម ការរីកធំនៃទំហំប្រូស្ដាតបង្កផលប៉ះពាល់ទៅដល់មុខងារផ្លូវនោម ដូចជាល្បឿនទឹកនោមបាញ់ ខ្សោយ និងយឺតជាងមុន ជុះនោមញឹកជាងមុន និងទប់មិនឈ្នះ ជាទូទៅងើបនោមពេលយប់ញឹកញាប់ ជួនចង់តែទៅនោម តែនោមមិនអស់ទឹកនោមពីក្នុងបោ្លក នោម នោមយូរមានសល់ទឹកនោមហូរតិចៗទៀតពេលនោមជិតឈប់ជាដើម។
រោគសញ្ញាទាំងនេះរឹតតែធ្ងន់ធ្ងរ ទៅតាមពេលវេលា។ វាអាចបង្កផលអាក្រក់ជាច្រើន ដូចជារលាកផ្លូវនោមដោយមានគ្រុនក្ដៅខ្លួន ក្រហល់ក្រហាយ ពេលជុះនោម ឈឺចង្កេះ នោមមានទឹកនោមល្អក់ ឬលាយឈាមជាដើម។
![ជម្ងឺដុំសាច់ប្រូស្ដាតកើតលើបុរសចំណាស់៩០%](http://www.healthcambodia.com/wp-content/uploads/2012/03/១២-ជម្ងឺសាច់ដុំប្រូស្តាត-4-300x197.jpg)
កើតជម្ងឺដុំសាច់ប្រូស្ដាត ធ្វើដូចម្ដេចទៅ?
បើលោកអ្នកមានបញ្ហាដូចរោគសញ្ញា ដែលបានរៀបរាប់មកនេះ។ សូមរួសរាន់ទៅពិគ្រោះជម្ងឺជាមួយអ្នកជំនាញ ឬអ្នកឯកទេសខាងជម្ងឺផ្លូវនោម យ៉ាង ហោចណាស់ក៏ជាគ្រូពេទ្យជម្ងឺទូទៅដែរ ប្រយោជន៍ទទួលបានការពិនិត្យ និងវិភាគរកតុល្យភាពសព្វគ្រប់។ គ្រូពេទ្យនឹងពិនិត្យជម្ងឺ ដោយលូកស្ទាបប្រូស្ដាតតាមទ្វារលាមក ឆ្លុះអេកូសាស្ដ្រ វិភាគទឹកនោម និងវិភាគឈាម(រាប់កម្រិតជាតិអៀរ៉េ ជាតិក្រេអាទីនីនជាដើម)។
បើសង្ស័យថា ខ្លាចច្រឡំគ្នារវាងដុំសាច់ធម្មតា និងមហារីក គេអាចពិនិត្យវិភាគឈាមបន្ថែម ដោយរកជាតិអង់ទីហ្សែនពិសេសរបស់ប្រូស្ដាត និងដោយ វិធីច្រឹបសាច់ប្រូស្ដាតយកទៅវិភាគជាដើម។
ក្នុងករណីបង្ករោគរលាកផ្លូវនោម សូមរួសរាន់ទៅជួបគ្រូពេទ្យឱ្យបានលឿនបំផុត ប្រយោជន៍ឆាប់ទទួលបានការព្យាបាលដោយថ្នាំប្រឆាំងបាក់តេរី (ដែល ប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរនិយមហៅថាថ្នាំផ្សះ)។
ការតាមដានវេជ្ជសាស្ដ្រយ៉ាងសាមញ្ញមួយមុខ ជាការគ្រប់គ្រាន់ហើយ បើសិនរោគសញ្ញាទាំងនេះមិនមានកម្រិតធ្ងន់ធ្ងរ។ ប៉ុន្ដែបើរោគសញ្ញាទាំងនោះរឹត តែធ្ងន់ធ្ងរទៅៗបង្កការរំខាន នោះគ្រូពេទ្យនឹងអាចចាប់ផ្ដើមព្យាបាលដោយប្រើប្រាស់ឱសថ ជួនអាចធ្វើការវះកាត់ទៀតផង។ ការព្យាបាលដោយវះកាត់ គឺជាការវះកាត់យកដុំសាច់នោះចេញ ប៉ុន្ដែមិនមែនកាត់សរីរាង្គប្រូស្ដាតចោលនោះទេ។ ការវះកាត់នេះ មិនប៉ះពាល់ដល់បុរិសលក្ខណៈ(លក្ខណៈភេទបុរស) និងមិនបង្កឥទ្ធិពល អាក្រក់ដល់ការរួមភេទឡើយ។
ដំបូន្មានគួរប្រតិបត្ដិ
– ក្នុងករណីពិបាកជុះនោម ដូចជានោមយូរ នោមចេញមិនអស់ជាដើម លោកអ្នកមិនគួរគប្បីទុកស្ថានភាពរ៉ាំរ៉ៃ ដែលបង្កផលអាក្រក់ដល់បោ្លកនោមនោះ ទេ ត្រូវរួសរាន់សាកសួរដំបូន្មាន ឬពិគ្រោះជម្ងឺជាមួយគ្រូពេទ្យព្យាបាល។
– ការអង្គុយយូរ បង្កឱ្យប្រូស្ដាតស្លាក់ឈាម។ ដូច្នេះ ចូរឧស្សាហ៍ហាត់ប្រាណ និងដើរ ឬរត់ត្រឹកៗជាប្រចាំ។
– ចំណីអាហារដែលបណ្ដាលឱ្យមានការរលាកក្រហាយមួយចំនួន បង្កផលប៉ះពាល់ដល់បោ្លកនោមនេះជាដើមចមបង្កើនការរីក ប៉ោងទំហំប្រូស្ដាតផងដែរ។ ដូច្នេះលោកអ្នកមិនត្រូវបរិភោគចំណីអាហារ ឬភេសជ្ជៈមួយចំនួន ដូចជាជាតិកាហ្វេអ៊ីន(កាហ្វេ តែ ភេសជ្ជៈកូឡា) ស្ករសុកកូឡា ម្ហូបអាហារគ្រឿងទេស ច្រើនជាដើម។
– ចូរទម្លាប់ទទួលទានដំណេកផ្អៀងមួយចំហៀង ប្រសើរជាងដេកផ្ងារ។
– ជម្ងឺដុំសាច់ប្រូស្ដាត តម្រូវឱ្យមានការពិនិត្យតាមដាន និងវិភាគវេជ្ជសាស្ដ្រជាប្រចាំ។ សូមជម្រាបថាជម្ងឺដុំសាច់ប្រូស្ដាត ខុសពីជម្ងឺមហារីកប្រូស្ដាត។ ទស្សនាវដ្ដី សុខភាពយើង នឹងលើកយកជម្ងឺមហារីកប្រូស្ដាតមកជម្រាបជូននៅពេលក្រោយ។
ដោយ ៖ វេជ្ជ. លី ចេងហ៊ុយ
ប្រភព ៖ ទស្សនាវដ្តី សុខភាពយើង លេខ០០២ ខែមីនា ឆ្នាំ២០០៦
Leave a Reply